BİR BABANIN AYAKKABISI

Geçenlerde bir gazete yazısı ilişti gözüme.intihar eden bir babaya yer verilmişti kibrit kutusu büyüklüğündeki paragrafta.3. Sayfadaki bu kısım hiç boş kalmazdı zaten.başlık değişirdi sadece.”Borç batağına saplanan adam, dayak  diyen kadın ya da sevgilisinden ayrılan genç…intihar etti.”Sonra Birkaç cümleyle anlatılır olan biten.Okuyucunun merakı giderilir ve devamındaki habere geçilir.

Aslında üzücüdür her gün tekrar eden bu sıralama.Bir insanın acısı ne kadar indirgenebiliyorsa o kadar indirgenerek yazılır cümlelere.Okuyan okumak için okur yazan  yazmak için yazar.Ne ölenin derdi umursanır, ne geride kalanın acısı.

İşte bu babanın intiharı da öylece sıkıştırılıvermişti  sayfaların arasına.Gözlerimden yaşlar istemsizce akıvermişti yere.Ekmeğini taştan çıkaran bu adamın hayatı nasıl da pervasızca yazılıvermişti.”Hamit Abi sen naptın dedim.Gazeteyi usulca bırakarak.Ofise giderken görürdüm selam verirdim hep.Ofisin karşısına gelir simit satardı öğlene kadar.Sonrasında yük taşımacılığı yapar akşam olunca meydana gider ayakkabı boyardı.3 tane pırlanta gibi çocuğu vardı.”Hep onlar için uğraşım, onlar iyi yerlere gelsin.”der gözleri yaşlanırdı konuşurken.

Hem üzülürdüm bu haline hem de gösterdiği çabayı  takdir ederdim.Nasıl olmuştu da Hamit Abi hayatından vazgeçmişti?anlam veremiyordum.

Her şeyden öte bir babaydı o.Evlatları için yaşamalıydı.Çünkü Babalar evin direğidir.Baba ne kadar sağlam olursa evlatları o kadar dik durur.Baba ne kadar gülerse evlatları o kadar hayat saçar.Baba ne kadar hayattaysa evlatları o kadar yaşar.Babanın ayakkabısının varlığı evdekilere güven verir.

Ey Babalar!Hayatta ne olursa olsun başınıza ne gelirse gelsin ayakkabınız eviniz önünde olunca rahat uyuyan evlatlarınızı yalnız bırakmayın.

Hayatta hiçbir şey anne,  baba sevgisi görmemiş bir çocuğun yarasını kapatamaz.Evlatlarınızı yarım bırakmayın….