MUHABBET ÜZERİNE

 #Mavi Lale'nin film etkinliğinde The Wonder vardı bu hafta.İnsanların acılarına saygı duymak üzerine yapılmış bir film.Filmden bir cümle 

"Zorlu bir hayat mücedelesi veren herkese karşı nazik olun."

Dostlarla buluştuk bugün hesapsız kitapsız."Uzun zaman oldu ya görüşmeyeli " diyerek iki lafın belini kıralım dedik.Görüşemediğimiz vakitlerin acısını çıkardık.Kahkahalarımızla düşman çatlattık.

Eski defterlerden araladık.Öğrencilik yıllarımızdan tut bugüne kadar.Hepimizin keşke yapmasaydım dediği noktalar vardı.Tabi keşke kelimesini çok kullanma taraftarı değilim.Hayat tecrübelerin toplamıdır.Ama hayatımızda bazı anlar var ki kaç yılımızı süpürüp gider ömrümüzden.

Bazen dalkavukça söylenmiş bir söz, bazen bir bakış, bazen bir davranış hülasa  sonunu  düşünmeden atılan her bir adım...Hayatımızın ortasında kitap ayracı gibi duruyor.En güzel anlarımızda bile Her hatırlayışımızda yüreğimizde hissediyoruz yeniden yaşar gibi...

İlginç olan da bu aslında,yaşadığımız olayların detaylarını unutsak bile o an yaşadığımız hissi asla unutmuyoruz.Birine karşı öfkemiz, mahcubiyetimiz sebebini unutsak da yıllarca devam edebiliyor.

Maya Angelou nun sözü "cuk" diye oturuyor buraya.

"İnsanlar söylediklerinizi ya da yaptıklarınızı unutur, ama onlara neler hissettirdiğinizi asla unutmaz."

O halde iki taraflı bakalım olaya;

1-Hadi itiraf edelim;hepimizin unutamadığı hisler var kalbimizin derinliklerinde gizli.Belki öğretmenimizin bir sözü,görevlinin  bir haykırışı,doktorun bi kaş karartması....

Peki Bize bu duyguları yaşatan insanlardan kaç tanesi şimdi ki hayatımızın içinde?

2-1-0...Yetmez mi yüzünü bi daha görmeyecek olduğumuz insanları yıllardır hafızamızda saklayıp durduğumuz?Ve Zarifoğlunun şu sözlerini söylemeden edemiyorum.

Zirvesine göz koyduğum dağlara bak, koşup takıldığım çitlere bak..."

-Ben bi şey yaptım bugün; menfaati uğruna beni satan arkadaşımı affettim.Öfkesine sahip çıkamayan insanı affettim, dünyanın kendi etrafında döndüğünü zannedip etrafa azarlar fırlatan,kendinden başka herkesin suçlu olduğuna inanan insanı affettim.

Affettim demekle silinmez her şey.Farkındayım ama kalbime yük olan çöp yığınlarını ait oldukları yere göndermek için küçük bi adımla başladım.

2*Diğer taraftan bakarsak olaya madem ki insanlar bizim onlara hissettirdiğimizi unutmuyor neden bu kadar düşüncesiz davranıyoruz?

"Zeliha'nın hayat neşesini söndürmüşler " dedi arkadaşın biri.Zeliha'nın kim olduğu, başına neler geldiği değil mevzu.

Bizim Dış kapının dış mandalı olarak insanların hayatına ne kadar dahil olduğumuz?

Neden şöyle neden böyle?bırakalım artık bunları.Kimsenin başkasının aklına yorumuna ihtiyacı yok.

Neye ihtiyacı var?Bi gülümsemeye, bi tatlı söze,anlaşılmaya ihtiyacı var.İnsanları kendi objektifimizden değerlendirmeyi bırakalım.Hayat herkese eşit şartlar sunmuyor.

Bugün bi adım atalım.Sokaktaki temizlik görevlisine seslenelim mesela."Kolay gelsin abi. bu güneşin altında sizler emek vermeseniz semtimiz temiz olmaz.Allah kolaylık versin diyelim."

Gün boyu bilmem kaç tane müşteriyle uğraşmış tezgahtara,garsona,bankacıya,eczacıya yaşanan tatsızlık da ses yükseltmek yerine "Gününüz yorgun geçmiş olmalı yoksa böyle bir tatsızlık yaşanmayacağına inanıyorum" diyelim.

Herkes kendi dünyasında zor olan hayat mücadelesini veriyor.Kimin kapısını çalsan ayrı bi dert.Sokaktaki ağaç bile yediği tozdan dertli...

"Zorlu bir mücadele veren herkese karşı nazik olun."