UÇMA VAKTİ

 

Selamlar.Mutlu huzurlu pazarlar.

Bu evimde son pazarım :) bir yazı yazıp ölümsüzleştirmek istedim.Haftaya düğünüm var.Hayat serüvenim iki kişilik ve Farklı bir ülkede devam edeceği için duygu karmaşası içerisindeyim.

24 yaşına geldim.Kaç yoldan geçtim, kaç insanla tanıştım, kaç uçurumdan düştüm, sayısız ağladım, hesapsız güldüm.

İnatçılığım ve aceleciliğimden çok çektim :) 

Nerdeydim?Nereye gitmek istiyordum ? Hayat beni nereye getirdi ? 

Bu 3 soru Her insanın ara ara durup cevabını bulmasını gereken sorular.

Çünkü başladığı yolda karşılaştığı zorluklar, beklenmedik olaylar, yolun sonunda Farklı bir noktaya getirebiliyor insanı.

#ben küçükken “yazardım” isimli blogda geçen şu cümleler beni çok etkiledi.

“Ben küçükken yazardım.Sonra büyüdüm o yanım kayboldu.”

Kaybolan ne kadar çok yanımız var oysa.Unutup gittiğimiz .

Ben de küçükken yazardım.İlkokul ve ortaokul döneminde kompozisyon şiir yarışmalarına beni gönderirlerdi.Dereceye girmeden de gelmezdim.Bir keresinde çevreyle ilgili kompozisyon yarışmasında dereceye girmişim.Ödül töreni Side antik tiyatro da olacak.

Ben nasıl heyecanlıyım.Ne giysem derdindeyim tabi, malum en büyük kız sorunsallarımızdan biri.Elbisemi ayarladım.Toka derdindeyim, pembe payetli toka gördüm vitrinde içim gitti.Çok ağladım o tokayı aldırmak için ama annem almadı.Parası olmadığı için almadığını düşündüm o zamanlar.Yıllar sonra o almadığı tokayı çıkarıp verince anladım ki  annem ömür boyu kulağıma küpe olacak bir der vermişti bana

“Hayatta ne kadar çırpınırsın çırpın bazen elde edemediğin şeyler olur,illa da o olsun deme, alternatif yollar her zaman vardır.”

Neyse dönelim mevzuya.Tören günü geldi.Antik tiyatro tıklım tıklım dolu.Turistler bile gelmiş.Dereceye girenler  çıkıyor sahneye, alkışlar eşliğinde ödül takdim ediliyor.Derken pembe elbiseli bir küçük kız ödülünü aldıktan sonra söz hakkı istedi.Ufacık tefecik boyuyla kürsüye çıktı “Üzerimde emeği olan öğretmenim Mehmet Ali Yıldız’a, anneme,babama teşekkür ederim”

Alkışlar koptu, flaşlar patladı küçük kızın cesareti için, öğretmeni için, anne babası için.

Evet o küçük kız bendim.Manavgat televizyonunda yer aldım bi süre.Zamanın belediye başkanı ne istersin diye sordu.

Şimdi düşünüyorum da küçücükken bana o cesareti veren annemin bize aşıladığı minnet duygusuydu.

Üzerinde emeği olan, sana bir konuda yardım eden bütün insanlara teşekkür borçlusun.İyilik edene de  kötülük edene de iyilik borçlusun.

Annem ne güzel yetiştirmişti bizi.Hatırlıyorum da  ben o zamanlarda da aceleciydim.Okula gidicem diye ağlaya ağlaya 6 yaşında 1 sene boyunca okula gittim kayıtsız olarak.Sene sonunda insanlar karne alırken benim kaydımı yapmışlardı.

Neyse çok uzadı yazı.Hulâsa vel-kelam büyüdüğüm ev, hayatımın en huzurlu mekanıydı.Hatırladığım en tatlı anlarımın geçtiği.

Şimdi yuvadan uçma vakti.

Ne diyordu şair “Kuş ölür sen uçuşu hatırla.”