YAĞMUR DAMLASI

Yağmur damlaları varlığından haberdar etmek istercesine pencereme tıklatıyor.Dışarıda en sevdiğim toprak  kokusu.Çocuklar koşturuyor yağmur damlalarını yakalamak için.Anneleri  durdurmak için çaba sarfediyor lakin boşa olduğunu görünce seyre dalıyor çocukları.

Çiftçi Hasan Amca sevincinden yerinde duramıyor “Bereket yağıyor bereket” diye haykırışlarını duyar gibiyim.Komşu Fidan hanım ıslanan çamaşırların derdine düşüyor.Saliha hanım da”Camları yenice silmiştim”diye hayıflanıyor.

“Sobaya bir odun daha koy da ısınalım hanım”diyor Ali bey.Ne klimayla ne kaloriferle ısınamadığını ısrarla tekrarlayarak.Site de tek sobalı ev olarak geçimsiz daire sahibi diye kaydediyor site yönetimi.Ali Bey ise“Ne anlar şehirli insanı sobadan”diye söylenip duruyor .

Ben de katılıyorum görüşüne sessizce.Kafamdaki sesler muhabbete başlıyor.Ev hanımı olan ses atılıyor:

“ Şehirli köylü ayrımından değil sobanın külfetinden rafa kaldırıldı.Bilmem kaçıncı kata odunları çıkartacaksın,binbir uğraşıyla ateşi tutuşturacaksın bi de külü var.Nereye dökeceksin?Sobanın sağını solunu sileceksin.İş yükü başka bi şey değil. “

İçimdeki çocuk devralıyor sözü:

“Ne çabuk unuttun sobanın etrafındaki güzel muhabbetleri.Hatırlasana Kestaneler sıralanıyor ısınan soba üzerine.Guzine kısmına fıstık konuluyor.Muhabbete eşlik etsin diye.Mutfaktan patlamış mısır kokusu geliyor.Şenlik havası var evde.

Bi yandan çaylar dolduruluyor bi yandan gülücükler savruluyor etrafa.Babam o gün tezgaha gelen müşterilerden bahsediyor.Annem bahçedeki biberlerden. Erkek kardeşim yaptığı yaramazlıkları dile getiriyor.Kız kardeşim okuduğu kitabı anlatıyor.Ve işin neticesinde Her muhabbetin sonu bir nasihatle bitiyor.Derdi olan eteğindeki taşları döküp akşamın karanlığını aydınlatan kahkahalarla kalkıyor.’

‘Patttt...’Aman Allahım bu ses de ne? Yağmur doluya dönmüş...Pat pat düşüyor yere.Önümde yarım bıraktığım kağıt kürek işleri...Saat ilerlemiş ben ise bir yağmur damlasıyla anılar arasında rüyaya dalmışım. Yüzümde kocaman bir tebbessüm...Yaşamış ve hatırlamış olmanın verdiği mutlulukla kalkıp bir çay koyuyorum....

Ne güzel söylemiş Cengiz Aymatov

"İnsan yalnız olunca neler neler düşünür. Gerçekleşmemiş hayallerini, uçup giden yıllarını, ilk aşk maceralarını. O pek gerilerde kalan yılları, erişilemeyen ve erişilemeyecek olan bir isteği hatırlamak, düşünmek de hoş bir şeydi. Niye böyle olur? Bunu da bilmez insan. Ama zaman zaman bunları düşünmekten, o günleri yeniden yaşıyor gibi olmaktan hoşlanır."

 

HATIRLADIKÇA  İÇİNİZİ ISITAN ANILAR YAŞAMANIZ DİLEĞİYLE…