ÇOCUK OLMAK

 

Halk eğitimin farklı eğitimleri var.Aşçılık, el ayak bakımı, okul öncesi vb gibi.Bugün bir sınıfa misafir oluyoruz.Merdivenlerden ağır ağır çıkarak okul öncesi etkinlikleri sınıfına giriyoruz usulca kimseye hissettirmeden varlığımızı.

Konu sanat etkinlikleri. Hal böyle  olunca masaların üzeri boyalar,kartonlar,makaslarla dolup taşmış.Öğrenciler heyecanla hayal güçlerini kullanarak renkli etkinlikler ortaya çıkarıyor..Yüzlerindeki sevinç adeta etrafı ışıldatıyor.Eğlendikleri her hallerinden belli.

Hayretle izliyor Ülkü öğretmen karınca gibi çalışan öğrencileri.Özellikle birinin mutluluğu dikkatini çekiyor.Ona yöneliyor usulca.

-Kaç yaşındasın Fatma hanım? diyor nazikçe.Kınanma korkusuyla Soruya o kadar çekinerek cevap veriyor ki.Yüzündeki utanmayı kalbimin en ıssız köşelerinde hissediyorum

 -41 hocam.

 -İnsanın yaşı mı  büyük kılan yoksa  yaşadıkları mı ?diye atıldı sayıca genç olan.Annemle babam ayrıldığında daha 14 yaşında yüzünde tüy bitmemiş çocuktum.Bakmam gereken kardeşim, hasta olan annem bir umut yüzüme bakarken kocaman aile reisi oldum hocam ben.

 -Peki ya yaşayamadıklarımız, içimizde ukde kalanlar ? dedi diğeri. Anaokulu öğretmeni olmak isterken inşaat mühendisliğine yönelmek zorunda bırakılmam da dahil mi yaşımın sayıca karşılığına? 

 Duraksıyor  Ülkü öğretmen.Yıllarca anaokulu öğretmenliği yapmış.Çocuklarla sanat etkinliği yaparken hiç böyle zor ve acımasız sorularla karşılaşmamış.

Bilirsiniz çocuklar saçma sapan şeyleri uzun süre dert etmez.Severse sorgulamaz.Boş bir kutunun içerisinde çilek olduğunu iddia etseniz yargılamadan kabul eder hatta  hayali çileğinizi yerken size eşlik eder.Ya da sert bir şekilde yere düşse, azıcık bir ilgiyle o acıyı dindirebilirsiniz.

Ama yetişkinler ? Çocukluğunu yaşayamadan büyümek zorunda kalanlar öyle mi ?Gökyüzünde çılgınca uçurtma uçuramayanlar, elleri çamura bulanmadan iş başı yapmaya zorlananlar....Yetişkinlikle çocukluk arasında kalanlar...İşte şimdi anlıyorum çocukluğumu yaşayabilmenin kıymetini...

Bu konuşmalar Özdemir Asaf 'ın şu dizelerini canlandırıyor zihnimde

Çocukken güneş olmak isterdim,

Sonra anladım ki en iyisi çocuk olmak.
Çünkü güneşten sıcaktı kalbim.
Büyüdüm derken, yaşam denen ayazda üşüdüm.
Soğudu buza döndü kalbim.
Ne “güneş” olabildim,
Ne “çocuk” kalabildim.