kelebek etkisii

  Selamlar.Mutlu huzurlu pazarlar. Bu evimde son pazarım :) bir yazı yazıp ölümsüzleştirmek istedim.Haftaya düğünüm var.Hayat serüvenim iki kişilik ve Farklı bir ülkede devam edeceği için duygu karmaşası içerisindeyim. 24 yaşına geldim.Kaç yoldan geçtim, kaç insanla tanıştım, kaç uçurumdan düştüm, sayısız ağladım, hesapsız güldüm. İnatçılığım ve aceleciliğimden çok çektim :)  Nerdeydim?Nereye gitmek istiyordum ? Hayat beni nereye getirdi ?  Bu 3 soru Her insanın ara ara durup cevabını bulmasını gereken sorular. Çünkü başladığı yolda karşılaştığı zorluklar, beklenmedik olaylar, yolun sonunda Farklı bir noktaya getirebiliyor insanı. #ben küçükken “yazardım” isimli blogda geçen şu cümleler beni çok etkiledi. “Ben küçükken yazardım.Sonra büyüdüm o yanım kayboldu.” Kaybolan ne kadar çok yanımız var oysa.Unutup gittiğimiz . Ben de küçükken yazardım.İlkokul ve ortaokul döneminde kompozisyon şiir yarışmalarına beni gönderirlerdi.Dereceye girmeden de gelmezdim.Bir keresinde çevrey...

 Yıl 2001. Bir boks karşılaşması var ekranlarda.Herkes nefesini tutmuş izliyor.İki güçlü rakibin karşılaşması bu.Bakalım kim kazanacak.3 dakikalık 15 raunt. “Gong” sesiyle başlıyor karşılaşma.yumruklar havada uçuşuyor.Direkt vuruş, savunma,sağ vuruş...spiker heyecanla sunuyor ringde yaşananları....Derken rakiplerden biri yere düşüyor aldığı yumruk darbesiyle....Hakim saymaya başlıyor 1-2-3 kalkıyor yere düşen adam.Tekrar darbe alıyor sonra tekrar... -Vursana ya sende.Neden savunma yapıyorsun sadece ?Geçirsene yumruğunu..diye bağırıyor delikanlı. O zaman dikkatimi çekiyor.Boksörlerden biri sadece savunma yapıyor.Vurabilecek gücü varken vurmuyor.Kendini gelen yumruklardan koruyor sadece. -Güçsüz bu adam.Yenilecek zaten niye girmiş ki bu karşılaşmaya ?diyor meraklı küçük sıkılarak.Maçın bitmesi için dua ediyor gizlice yoksa Red KİT i izleyemeyecek. Ve maçın son anları.Nefesler tutuluyor.Odadan çıt çıkmıyor.Savaşan boksör diğerini yere yatırmak üzere..son anda beklenmedik bir hamle gel...

 Biliyor musun Vera, geceleri defalarca uyanıyorum.Tik tak diye seslenen saate, pencereme dokunan rüzgara, sokaktan geçen araba  seslerine...Ağacından ayrılıp yere kendini usulca bırakan yaprağın sesine bile uyanıyorum.Oysa ne ağır uykum vardı.”Top patlasa haberimin olmayacağı “türden. İnsanın yaşı ilerledikçe duyma yetisinin azalması gerekmez miydi ? O halde neden bu anlamsız sesleri duyup uyanışlarım ? “Kafamın içindeki sesleri susturuncaya kadar yürüyeceğim “der saatlerce yürürdün.Geldiğinde mutlu Mesut devam ederdin hayatına.Hatırlıyorum da Bi kere sana eşlik etmek istemiştim ve ilk saatin sonunda pes etmiştim. Şimdi anlıyorum da beni uyandıran da kafamdaki seslerin birbiriyle olan kavgası galiba.İçten içe yer edinmiş kırgınlıklarım, kabul ettiğim ama hak vermediğim yaşanmışlıklarım,saygısızlık etmemek için sustuklarım... Belki de çocukken annemin almaya güç yetiremediği kırmızı sandaletlerin acısıdır uyandıran.Ya da elimden kaçıp ağaca takılıp sonra da patlayan balona ola...

Ağaç Ev Sohbetlerimiz devam ediyor. Bu haftanın konusu Manxcat'ten. O da ağaç ev sohbetlerini sevenlerden zaten. http://nurruyakara.blogspot.com/2020/09/agac-ev-sohbetleri-55.html Parayla saadet olur mu olmaz mı? Birileri h er şeyin başı sağlık mevzusuna bağlamadan önce belirteyim, sağlığımız yerinde ve paramız var :) Mutlu olmaya yeter mi yetmez mi? Bana göre bu sorunun cevabı 2 cümle “Para olmadan huzur olmaz.Parayla da mutluluk satın alınamaz.” İlk cümleden başlayalım incelemeye. Eskilerin bir temennisi vardır “Huzurun olsun da para olmasa da olur” diye.Eski zamanda kalmış o tencerede pişirir, kapağında yeriz cümleleri.Ne yazık ki bu sözler günümüzde büyüsünü kaybetti.Huzurunun olması için paranın olması lazım. Birçoğumuz tanık olmuşuzdur  - Neden İntihar ediyorsun ? diye sorulan baba  -Manavın önünden geçerken çocuğumun istediği meyveyi alamıyorum.Bu en büyük intihar sebebi değil midir ? diye cevap veriyordu. Ya da şu Pandemi döneminde bile saat 6:30 da çıkın sokağa, mahşe...

  Sokakta kuş seslerinin, masamda kaktüslerimin ve kahvemin bana eşlik ettiği güzel gir günden Günaydınlar diliyorum. Bugün sizi çok sevdiğim ve hayatıma büyük dokunuşları olan bu minik dostumla tanıştıracağım. Marie Kondo'dan DERLE TOPLA RAHATLA. Pandemi sürecinde her gün toplamama rağmen yine dağınık olan ev ortamı oldukça sinir bozucuydu.Sabahtan akşama kadar eşyaları yerleştir, temizle.Dönüp baktığında ortada hiçbişey yok. Annemin bir lafı vardır.”Hah, şimdi toplanacak bir ev haline geldi” diye.Ne demek istediğini tam olarak anladım sokağa çıkma yasağı sürecinde. Ve tam bu esnada değerli bir arkadaşımın hediyesi olarak gelen bu kitap imdadıma yetişti. İnsan ev toplamasını öğretir  mi ?Öğretir. "Önce zihnini sonra etrafını topla.Ama unutma dağınık bir oda dağınık bir zihine eşittir." diyerek eğlenceli bir dille sadeleşme sürecini anlatır Marie Kondo. Şimdilerde çok popüler olan  "Minimalist Yaşam " ın nasıl mümkün olacağını anlatan mükemmel bir kitap diyebili...

 Selamlar.2 ekimde düğünüm olması sebebiyle birtakım hazırlıklar içerisindeyim.Uzak kaldım blogtan.. Ne kadar farklı adetlerimiz olduğunu öğreniyorum yeni yeni.Kayınvalide bohçası, elti,görümce bohçası,damat bohçası.....uzayıp gidiyor liste."Bu da neymiş ya boşverin bunları " deyince "yeni yetme " diye anılıyorum. Ne demiş eskiler "Kız beşikte, çeyiz sandıkta" diye başlıyorlar nutuğa.Hele anneannem geçen "Olmaz yapicaz bohçayı.Bu bir murat." dedi. "Murat nedir ya?Anneanne göreve gittiğim  bi bölgede turşuluk salatalığa "murat" diyorlardı  "deyince elindeki terliği şaplatıverdi. Artık kızların çeyizi danteller değil kitaplar diyorum ama anlaşılamıyorum. Okuntu muhabbeti var bi de.Oku diyenler de var.Havlu, çorap, tülbent hediye paketiyle paketlenip üzerine düğün tarihi yazılıp misafirler davet ediliyor.Modernleşmiş hali ise davetiyeler. Annem genç kızken davetiye götürmüş köydekilere.Bi tane amca çıkıp "Ay Helim!Bir kibrit...